این جستجوگر که ICREACH نام دارد برای جستجو میان 850 میلیارد ردیف از اطلاعات، شامل تماس های تلفنی، ایمیل های رد و بدل شده، موقعیت جغرافیایی، مکالمات چت اینترنتی و …، متعلق به میلیونها نفر افراد عادی و بیگناه، استفاده می شود. دسترسی به این جستجوگر به دهها نهاد و ارگان امنیتی و پلیسی در آمریکا داده شده و ماموران این ارگانها می توانند تنها با وارد کردن شماره تلفن و یا نشانی ایمیل، سوابق کاملی از فعالیت صاحب آن شماره یا نشانی به دست آورند.
جستجوگر ICREACH توان پردازش و دسته بندی 5 میلیارد ردیف اطلاعات جدید در روز را داشته است.
ماموران امنیتی و پلیس که دسترسی به جستجوگر ICREACH داشتند قادر به شنیدن مکالمات و یا خواندن محتوای ایمیل ها نبوده اند و تنها اطلاعات (metadata) از وقوع و انجام آن مکالمه یا ایمیل داشتند. اما همین نوع اطلاعات هم برای ردیابی و کنترل فعالیت یک نفر هم می تواند کافی باشد.
گرچه پس از افشاگری Snowden، سازمان NSA جمع آوری اطلاعات از شهروندان آمریکایی و اتباع بیگانه و به اشتراک گذاری آن را بین ارگانهای مختلف امنیتی در آمریکا پذیرفته بود ولی تاکنون میزان دسترسی و نحوه استفاده از این اطلاعات با این جزئیات منتشر نشده بود.
جستجوگر ICREACH ابتدای در سال 2007 میلادی برای استفاده درون سازمانی توسط NSA را اندازی شد ولی بعد از حادثه یازده سپتامبر، دسترسی به این جستجوگر به دیگر نهادهای امنیتی و پلیسی نیز داده شد. بر اساس یک گزارش محرمانه NSA که در سال 2010 تهیه شده، هزاران مامور در 23 نهاد و ارگان امنیتی و پلیسی به جستجوگر ICREACH دسترسی داشته اند.
سازمان امنیت ملی آمریکا در سال 2013 تلاش مجددی برای توسعه این جستجوگر کرده و درخواست بودجه محرمانه برای افزایش ظرفیت و قابلیت های ICREACH کرد.